Εξάρθρημα της επιγονατίδας

Πρόκειται για ένα αρκετά συχνό ορθοπεδικό πρόβλημα στους σκύλους. Είναι χρόνιο και σπάνια σχετίζεται με κάποιο τραυματισμό. Η βασική του αιτία βρίσκεται

σε κάποια "κακή" εκ γενετής κατασκευή του γόνατου και σπάνια δεν αφορά και τα δυο γόνατα αν και στην πράξη η διαδοχική εμφάνιση του προβλήματος μας ξεγελά. Συχνότερα παρουσιάζεται σε μικρόσωμες φυλές, ενώ σε μεγαλύτερες φυλές συνδέεται τις περισσότερες φορές με τραυματισμό. Στις γάτες είναι εξαιρετικά σπάνια πάθηση.

Όταν υπάρχει αυτό το πρόβλημα η επιγονατίδα ―το ξεχωριστό μικρό κοκαλάκι που βρίσκεται στην μπροστινή μεριά του γόνατου― γλιστράει από την κανονική του θέση, συνήθως προς τα μέσα και καμιά φορά προς την εξωτερική πλευρά. Άλλοτε μπαινοβγαίνει συνεχώς και άλλοτε μένει μόνιμα έξω από την φυσιολογική του θέση.

Όταν συμβαίνει το εξάρθρημα, συχνά χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, ο σκύλος βαδίζει στα τρία με το πόδι να μοιάζει μαγκωμένο σε θέση κάμψης. Αν με τη βοήθεια κάποιου χειρισμού ή αυτόματα, επιστρέψει η επιγονατίδα στη θέση της ο σκύλος ξαναχρησιμοποιεί φυσιολογικά το άκρο.

Με το πέρασμα του χρόνου αυτό συμβαίνει συχνότερα και ευκολότερα. Στην αρχική δυσπλασία του γόνατου προστίθενται και δευτερογενείς κακώσεις που ξεκινούν από απλή χαλάρωση των συνδέσμων της επιγονατίδας και μπορεί να φτάσουν μέχρι και τη ρήξη του πρόσθιου χιαστού ή αποκόλληση του μηνίσκου. Σε αρκετές περιπτώσεις χρόνιου εξαρθρήματος δεν υπάρχει εμφανής χωλότητα  ακόμη κι αν  η επιγονατίδα παραμένει εκτός της φυσιολογικής θέσης συνεχώς, ενώ πάντα με το χρόνο συσσωρεύονται εκφυλιστικές βλάβες που κάνουν την αντιμετώπιση δυσκολότερη και λιγότερο πετυχημένη.

Στη διάγνωσή της πάθησης ο κτηνίατρος οδηγείται από τις πληροφορίες του ιδιοκτήτη και την επιβεβαιώνει με την κλινική εξέταση με την οποία διαπιστώνει με κατάλληλους χειρισμούς την χαλαρότητα των συνδέσμων και την αστάθεια της επιγονατίδας. Επίσης διαπιστώνει την ύπαρξη ή μη των διαφόρων συνοδευτικών καταστάσεων. Η λήψη ακτινογραφιών δεν είναι καθοριστική, είτε γιατί μπορεί αυτές να είναι χωρίς ευρήματα αφού η επιγονατίδα μπορεί να βρίσκεται στη θέση της είτε γιατί και άλλες σοβαρές βλάβες που μπορεί να συνυπάρχουν όπως η ρήξη του πρόσθιου χιαστού και τα προβλήματα των μηνίσκων συχνά δεν έχουν ακτινολογικά ευρήματα. Σε κάθε περίπτωση όμως ο ακτινολογικός έλεγχος ολοκληρώνει την προσέγγιση.

Η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι χειρουργική και όσο νωρίτερα εφαρμοστεί τόσο πιο αποτελεσματική είναι αυτή. Ο ορθοπεδικός επιλέγει την κατάλληλη μέθοδο αποκατάστασης ανάλογα με το σωματικό βάρος του ζώου, την βαρύτητα της δυσπλασίας της άρθρωσης και την ύπαρξη δευτερογενών βλαβών.

Γενικά η πρόγνωση είναι καλή και η αποθεραπεία σχετικά σύντομη, ειδικά όταν απουσιάζουν οι προαναφερθείσες δευτερογενείς βλάβες.